Leture bìbliche: Salm 90:1-17; Deuteronòmi 34:1-12; 1 Tessalonian 2:1-12; Maté 22:34-46, con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta
Ancheuj nojàutri i podoma ancora profité dla testimoniansa, dl’esperiensa e dla dotrin-a dj’eminent òm ëd fej, dont la Bibia an parla, tanme Mosè e l’apòstol Pàul (ma sicur ëdcò ‘d fomne!). Lor a son ëstàit ij mojen fidej che Nosgnor a l’ha sernù për doverté la stra dël pòpol ëd Nosgnor ëd minca temp e pais anvers “la tèra dla promëssa”, dont Nosgnor Gesù Crist a l’é col ch’a la realisa. Damentre che nòstra prima letura ancheuj an parla dla vita uman-a e ‘d coma ch’a l’é dlicà – na vita ch’a “conta” a l’é mach cola ch’a l’é vivùa an comunion con Nosgnor – la tersa e quarta letura an parla dla testimoniansa ch’an dà Mosè e peui Pàul. Ant la quarta letura, Gesù a buta an evidensa col ch’a podrìa ciamesse ‘l giuss, l’essensa dla Lege moral che Dé a l’ha dàit a l’umanità, përchè a na
fussa garantìa la vita. A l’é la lege che Gesù midem a l’é conformassje ‘d manera përfeta an cost mond e ch’a l’é nen mach n’esempi për nojàutri, ma ch’an dà ‘dcò la forsa, l’abilità për comportesse nojàutri an la midema manera. Chi ch’a l’é Gesù, soa identità, a l’é ancora ancheuj contestà, ma coma chiel a podìa fé sté ciuto ij sò aversari con soe rëspòste adrete, sò regn a sarà un bel dì dël tut establì.
I.
Prima letura: Salm 90. Lë scritor d’ës Salm a médita an sla fragilità dla vita uman-a. Nòstra vita a svaniss apress pòche dosen-e d’agn coma ch’a spariss na seugn o tanme ‘n sospir. Lë scritor a pensa ‘dcò a l’ira ‘d Dé, che cola vita a scursa coma conseguensa penal dël pecà. A ‘rciama a la ment j’aflission d’Israel quand ch’a l’era stàit mandà vìa an esili da la tera dla promëssa. Sossì a fà ‘dcò pensé a la mòrt coma espression dël giudissi ‘d Dé an sl’umanità, bandìa da l’Eden. Lë scritor a términa an preghiera, ciamand a Nosgnor ‘d podèj vive la vita con sapiensa, ëd manera ch’a sìa “na vita ch’a conta” e ch’a-j sìa agradìa. A-j ciama che lòn ch’a l’ha fabricà, fàit, e ch’a l’era bon, a resta coma quajcòsa ch’a séguita a fé dël bin a tanti. Sossì a l’é ‘l don ëd la misericòrdia ‘d Nosgnor.
Nosgnor: ti ‘t ses ëstàit për nojàutri n’arfugi da generassion a generassion. Prima che le montagne a fusso spontà e che ti ‘t l’avèisse creà ‘l mond, da eternità a eternità ti ‘t ses Dé. It fas artorné l’òm ant la póer e ‘t dise: “Fieuj d’Adam: artorné”. Vera, a tò euj mila agn a son tanme ‘l dì ‘d ier, ch’a l’é passà, o tanme le ore dla neuit. Ti ‘t pòrte soa vita a la fin e lor as andurmisso. A la matin a son tanme d’erba ch’a ‘rgica; a la matin a bërlusa e argica, a la sèira a ‘nflapiss e arsëcca.
Vera, a l’é Toa ira ch’ an manda a la fin; Toa ira an ëspaventa. I podoma nen stërmé da Ti nòstri pecà, Ti ‘t conòsse fin-a nòstri pecà ij pì segret. Vera, për tut ël temp ëd nòstra vita i foma l’esperiensa ‘d toa ira afrosa; j’agn ëd nòstra vita a passo an pressa tanme ‘n sospir. J’agn ëd nòstra vita a rivo fin-a a stanta, o otanta se un a l’é pròpi fòrt, ma ‘dcò nòstri agn pi bon a son vastà da sagrin e d’aflission. Dabon a van an pressa e nojàutri is na voloma via. Chi ch’a podrìa comprende la fòrsa ‘d toa ira? Toa ira afrosa a càusa la tëmma che la gent a l’ha ‘d Ti.
Për lòn, mostr-ne a bin conté ij nòstri dì, parèj da vive con saviëssa. Virte e artorna da nojàutri, Nosgnor! Costa nòstra soferensa a dovria seguité ‘ncora tant? Abie pietà dij tò servidor! Fane esse content a la matin ëd toa bontà! Anlora i cantroma ‘d goj e i saroma ‘rgiojissant për tùit ij nòstri di. Rend-ne content an proporsion ai di ch’ it l’has fane patì, in proporsion a j’agn ch’i soma stàit sagrinà!
Che ij Tò servitor a peusso vëdde Toa euvra! Che ij sò fieuj a peusso vëdde Toa majestà! Che nòst Dé sovran a slonga anvers ëd noi sò favor! Che nòstri sfòrs a l’àbio ‘n bon ésit! Vera, ch’a l’abio na bon-a riussìa!
II.
Sconda letura: Deuteronòmi 34:1-12 – La mòrt ëd Mosè. La vita longa e aventurosa ‘d Mosè a ven a la fin. Chiel a l’ha guidà …
Lascia un commento